İslam'da Nübüvvetin Temel Taşı: Peygamberlik Kurumu Ve Önemi
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.15401447Anahtar Kelimeler:
İslam, Nübüvvet, Vahiy, İman, Toplumsal DüzenÖzet
İslam’da iman, sadece Allah'a inanmakla sınırlı değildir. İman, aynı zamanda Allah’ın varlığına, birliğine ve sıfatlarına inanmak, O'nun emirlerine uymak, yasaklarından kaçınmak ve peygamberlerine inanmak anlamına gelir. Nübüvvet, İslam dininin temel taşlarından biridir. Bu nedenle, nübüvvetin doğru bir şekilde anlaşılması, İslam’ın diğer inanç esaslarının ve ibadetlerinin de doğru bir şekilde anlaşılması için büyük önem taşır. Kur’an, nübüvvet hakkında en güvenilir ve kapsamlı bilgi kaynağıdır. Bu nedenle, nübüvvetin Kur’an bağlamında incelenmesi, İslam’a dair daha derin bir anlayış kazanmak için vazgeçilmez bir adımdır. Bu bağlamda, nübüvvet inancı, imanın tamamlayıcı bir parçasıdır. Peygamberlerin hayatları ve vahiy ile getirdikleri, insanların imanlarını takviye eder, güç katar ve onları sırat-ı müstakîmde kalmaya özendirir ve teşvik eder. İman sadece kalp ile tasdik etmek değil, aynı zamanda amele, fiiliyata dökmeyi de gerektirir. Peygamberlerin getirmiş oldukları inanç esaslarına uygun yaşamak, imanın bir gereğidir. Tarih boyunca, ümmetlerin bir kısmı peygamberlere yönelik inançlarında tutum ve davranışlarında vasatı koruyamamışlardır. Peygamberleri tamamen görmezden gelme veya yok sayma, hem de onları ilâhî bir varlık gibi yüceltme inancı, İslam' inancına aykırı bir tutumdur. Nübüvvet, İslam’ın iman şartlarından biri olup, dinin anlaşılması ve yaşanması için vazgeçilmez bir unsurdur. Peygamberler, Allah'ın insanlığa gönderdiği elçiler olarak, dini doğru bir şekilde tebliğ etmişler ve söz ve davranışlarıyla insanlara örnek olmuşlardır. Bu nedenle, nübüvvet inancını doğru bir şekilde anlamak, İslam dinini daha iyi kavramak için önemli bir adımdır. Çalışma nübüvvet kavramın akidevî yönden önemini vurgulayarak, bu konudaki akademik tartışmalara katkıda bulunmayı amaçlamaktadır.
Referanslar
Ahmed b. Hanbel, E. A. A. b. M. Ş. (1995/1416). El-Müsned. Kahire: Dâru’l-Hadis.
Alî el-Muttakî, H. b. A. (1401). Kenzü’l-Ummâl fî Süneni’l-Akvâl ve’l-Ef’âl. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle.
Apak, A. (2010). Günümüzde Hz. Peygamber’in (sav) Doğru Anlaşılması Üzerine Düşünceler. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 19(2).
Buhârî, E. A. M. b. İ. (2011–1432). Sahîhü’l-Buhârî. Beyrut: Daru’l-Beşairi’l-İslamiyye.
Bulut, H. İ. (2011). Peygamberlerin Başarısında Mucizelerin Yeri ve Önemi, 11(1).
Cürcânî, A. b. M. (1983–1403). Et-Ta’rifat. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye.
Cüveynî, E.-M. R. A. b. A. b. Y. (1950). El-İrşad ila kavâtıi’l-edilleti fî usûli’l-i’tikad. Mısır: Mektebetü’l-Hanci.
Ebû Dâvûd, S. b. D. b. el-Cârûd el-Fârisî et-Tayâlisî. (1985). Müsned. Beyrut: Dâru’l-Ma’rife.
Ebû Dâvud, S. b. E. b. İ. el-Ezdî. (1988). Sünenu Ebî Davud. Beyrut: Dârü’l-Cinan.
Eraslan, Y. (2019). Vahiy ve İlhâm Bağlamında Erken Dönem Hanefî Mâtürîdî Kelâm Sisteminin Tasavvufla İlişkisi. Kader, 17(2).
Erul, B. (1997). Sahabe’nin Sünnet Anlayışı. Ankara: Diyanet Vakfı Yayınları.
Gül, H. (2020). Bilim ve Araştırma Etiği. Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(42).
Harman, Ö. F. (2000). Îsâ. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı İslam Araştırmaları Merkezi.
İbn Fûrek, E. B. M. b. H. b. F. el-Ensârî. (1987). Mücerred-ü Makālâti’ş-Şeyh Ebi’l-Hasan el-Eş‘arî. Beyrut: Dâru’lmeşrık.
İbn Hişâm, E. M. (1955). Es-Sîretü’n-Nebeviyye. Mısır: Mustafa el-Babi el-Halebi.
İbn Manzûr, C. b. M. M. (1414). Lisânu’l-Arab. Kahire: Dâru’l-Maârif.
İbnü’l-Hümâm, K. (2005). Müsâyere. Lübnan.
İmam-ı A’zam. (2019). El-Alim ve’l-müteallim el-Fıkhü’l-ebsat el-Fıkhü’l-ekber. (Hüsametin Vanlıoğlu ve Diğ., Çev.). İstanbul: Muallim Neşriyat.
Kâdî Abdulcebbâr. (1965). El-Muğnî fî ebvâbi’t-tevhîd ve’l-adl. Kahire.
Kâdi Abdülcebbar. (1988/1408). Şerhü’l-Usuli’l-hamse. Kahire: Mektebetu Vehbe.
Kazancı, A. L. (1992). Bi’set. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı İslam Araştırmaları Merkezi.
Mâtürîdî, E. M. M. (2004). Te’vîlâtü Ehli’s-sünne. (Fâtıma Yusuf Haymî, Çev.). Beyrut: Müessesetü’rRisâleti’n-nâşirûn.
Mâtürîdî, E. M. M. b. M. b. M. (2002). Kitabü’t-Tevhid Tercümesi. (Bekir Topaloğlu, Çev.). İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Araştırmaları Merkez.
Müslim, E.-H. el-Kuşeyrî en-Nisâburî. (1955/1374). Sahîhu Müslim. Kahire: Dâru İhyai’l-Kütübi’l-Arabiyye.
Nesefî, E.-M. M. b. M. b. M. el-Hanefi. (2012/1432). El-iʻtimâd fi’l-iʻtikâd. Cezire: Mektebetü’l-Ezheriyye li’t-Türas.
Önal, R. (2013). İslam Kelamı’nda Nübüvvet’in Mahiyeti, Kapsamı ve Gereklilği. Ġnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 2(2).
Pezdevî, E. Y. (1980). Ehl-i sünnet akaidi. (Şerafeddin Gölcük, Çev.). İstanbul: Kayıhan Yayınları.
Râzî, E. A. F. M. b. Ö. b. H. (1990/1411). Mefâtihü’l-gayb. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye.
Soysaldı, H. M. (2002). Kur’an Sünnet İlişkisi. Fırat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi, (7).
Üzüm, İ. (2010). Şîa. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı İslam Araştırmaları Merkezi.
Yavuz, Y. Ş. (2007). Nübüvvet. Diyanet İslam Ansiklopedisi. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.
Yazır, E. (1979). Hak Dini Kur’an Dili. İstanbul: Eser Neşriyat.
İndir
Yayınlanmış
Nasıl Atıf Yapılır
Sayı
Bölüm
Lisans
Telif Hakkı (c) 2025 Kadri ÖNEMLİ, Mehmet Cüneyt GÖKÇE
Bu çalışma Creative Commons Attribution 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
