The Pillar of Prophecy in Islam: the Prophethood and its Importance
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.15401447Keywords:
Islam, Prophethood, Revelation, Faith, Community OrderAbstract
In Islam, faith is not only limited to believing in Allah. It also means believing in the existence, unity and attributes of Allah, obeying His commands, avoiding His prohibitions and believing in His prophets. Prophethood is one of the cornerstones of the Islamic religion. Therefore, a correct understanding of prophethood is of great importance for a correct understanding of the other principles of faith and worships in Islam. The Quran is the most reliable and comprehensive source of information about prophethood. Therefore, examining prophecy in the context of the Quran is an indispensable step towards gaining a deeper understanding of Islam. In this context, belief in prophethood is an integral part of faith. The lives and teachings of the prophets strengthen people's faith and encourage them to stay on the right path. Faith does not only mean confirming something at the heart, but also turning it into action. Living in accordance with the teachings of the prophets is a requirement for faith. Throughout history, attitudes towards prophets have tended to be extremely extraordinary. The tendency to completely ignore or disregard the prophets and to exalt them as divine beings is contrary to the basic principles of Islam. Prophethood is one of the fundamental principles of faith in Islam and so indispensable for understanding the religion and living it. Prophets, as messengers sent by Allah to humanity, conveyed the religion correctly and set examples for people. Therefore, understanding the faith in prophethood correctly is an important step towards a better understanding of the religion of Islam. In this context, this study aims to contribute to academic studies on this subject by emphasizing the theological importance of the concept of prophethood.
References
Ahmed b. Hanbel, E. A. A. b. M. Ş. (1995/1416). El-Müsned. Kahire: Dâru’l-Hadis.
Alî el-Muttakî, H. b. A. (1401). Kenzü’l-Ummâl fî Süneni’l-Akvâl ve’l-Ef’âl. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle.
Apak, A. (2010). Günümüzde Hz. Peygamber’in (sav) Doğru Anlaşılması Üzerine Düşünceler. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 19(2).
Buhârî, E. A. M. b. İ. (2011–1432). Sahîhü’l-Buhârî. Beyrut: Daru’l-Beşairi’l-İslamiyye.
Bulut, H. İ. (2011). Peygamberlerin Başarısında Mucizelerin Yeri ve Önemi, 11(1).
Cürcânî, A. b. M. (1983–1403). Et-Ta’rifat. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye.
Cüveynî, E.-M. R. A. b. A. b. Y. (1950). El-İrşad ila kavâtıi’l-edilleti fî usûli’l-i’tikad. Mısır: Mektebetü’l-Hanci.
Ebû Dâvûd, S. b. D. b. el-Cârûd el-Fârisî et-Tayâlisî. (1985). Müsned. Beyrut: Dâru’l-Ma’rife.
Ebû Dâvud, S. b. E. b. İ. el-Ezdî. (1988). Sünenu Ebî Davud. Beyrut: Dârü’l-Cinan.
Eraslan, Y. (2019). Vahiy ve İlhâm Bağlamında Erken Dönem Hanefî Mâtürîdî Kelâm Sisteminin Tasavvufla İlişkisi. Kader, 17(2).
Erul, B. (1997). Sahabe’nin Sünnet Anlayışı. Ankara: Diyanet Vakfı Yayınları.
Gül, H. (2020). Bilim ve Araştırma Etiği. Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(42).
Harman, Ö. F. (2000). Îsâ. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı İslam Araştırmaları Merkezi.
İbn Fûrek, E. B. M. b. H. b. F. el-Ensârî. (1987). Mücerred-ü Makālâti’ş-Şeyh Ebi’l-Hasan el-Eş‘arî. Beyrut: Dâru’lmeşrık.
İbn Hişâm, E. M. (1955). Es-Sîretü’n-Nebeviyye. Mısır: Mustafa el-Babi el-Halebi.
İbn Manzûr, C. b. M. M. (1414). Lisânu’l-Arab. Kahire: Dâru’l-Maârif.
İbnü’l-Hümâm, K. (2005). Müsâyere. Lübnan.
İmam-ı A’zam. (2019). El-Alim ve’l-müteallim el-Fıkhü’l-ebsat el-Fıkhü’l-ekber. (Hüsametin Vanlıoğlu ve Diğ., Çev.). İstanbul: Muallim Neşriyat.
Kâdî Abdulcebbâr. (1965). El-Muğnî fî ebvâbi’t-tevhîd ve’l-adl. Kahire.
Kâdi Abdülcebbar. (1988/1408). Şerhü’l-Usuli’l-hamse. Kahire: Mektebetu Vehbe.
Kazancı, A. L. (1992). Bi’set. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı İslam Araştırmaları Merkezi.
Mâtürîdî, E. M. M. (2004). Te’vîlâtü Ehli’s-sünne. (Fâtıma Yusuf Haymî, Çev.). Beyrut: Müessesetü’rRisâleti’n-nâşirûn.
Mâtürîdî, E. M. M. b. M. b. M. (2002). Kitabü’t-Tevhid Tercümesi. (Bekir Topaloğlu, Çev.). İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Araştırmaları Merkez.
Müslim, E.-H. el-Kuşeyrî en-Nisâburî. (1955/1374). Sahîhu Müslim. Kahire: Dâru İhyai’l-Kütübi’l-Arabiyye.
Nesefî, E.-M. M. b. M. b. M. el-Hanefi. (2012/1432). El-iʻtimâd fi’l-iʻtikâd. Cezire: Mektebetü’l-Ezheriyye li’t-Türas.
Önal, R. (2013). İslam Kelamı’nda Nübüvvet’in Mahiyeti, Kapsamı ve Gereklilği. Ġnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 2(2).
Pezdevî, E. Y. (1980). Ehl-i sünnet akaidi. (Şerafeddin Gölcük, Çev.). İstanbul: Kayıhan Yayınları.
Râzî, E. A. F. M. b. Ö. b. H. (1990/1411). Mefâtihü’l-gayb. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye.
Soysaldı, H. M. (2002). Kur’an Sünnet İlişkisi. Fırat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi, (7).
Üzüm, İ. (2010). Şîa. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı İslam Araştırmaları Merkezi.
Yavuz, Y. Ş. (2007). Nübüvvet. Diyanet İslam Ansiklopedisi. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.
Yazır, E. (1979). Hak Dini Kur’an Dili. İstanbul: Eser Neşriyat.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2025 Kadri ÖNEMLİ, Mehmet Cüneyt GÖKÇE
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
