Kültürel değerler, insan onurunun ve sivil yaşamın bir parçasıdır. Dolayısıyla kültürel mallar, barış zamanında olduğu gibi silahlı çatışmalar esnasında da öncelikli olarak korunması gereken varlıklardır. Ancak ne yazık ki silahlı çatışmalarda kültür, çoğu zaman çatışmaların önce gelen kurbanlarından olmuştur. Nitekim çatışmanın tarafları genellikle hedef aldığı toplumun moralini bozmak ve üstünlüklerini göstermek için kültürel mirası askeri veya siyasi olarak hedef almaktadır. Silahlı çatışmalar sırasında birçoğu dünya mirası olan pek çok kültürel miras yok edilmiş veya zarar görmüştür. Kültürel mirasın yok edilmesi, insanlar arasında şiddeti, nefreti ve intikamı körüklemekte ve çatışmalar sona erse dahi uzlaşmayı engelleyerek barışın temellerini zayıflatmaktadır. Uluslararası hukukta kültürel malların korunması pek çok uluslararası belgede düzenlenmiştir. Ancak bu konuda UNESCO’nun hazırlayıp öncülük ettiği, silahlı çatışma zamanlarında kültürel varlıkların korunmasının mihenk taşı sayılan ve bu konuda özel olarak ele alınan ilk uluslararası düzenleme “1954 Silahlı Çatışmalar Esnasında Kültürel Varlıkların Korunması Lahey Sözleşmesi” ayrı bir öneme sahiptir. Uluslararası hukuk, silahlı çatışmalarda kültürel mirasın korunmasını gerektirmektedir. Ancak yakın tarih, kültürel malların kasıtlı olarak zarara uğratılması veya yok edilmesi veya askeri bir hedefi güvence altına almak için kullanılmasına ilişkin çok sayıda örnek sunmaktadır. Bu durum silahlı çatışma zamanlarında uluslararası hukukun kültürel mirasa yeterli koruma sağlayıp sağlamadığının sorgulanmasına yol açmaktadır. Çalışma, uluslararası hukuk bakımından kültürel mallar kavramından ne anlaşılması gerektiğini, bu konuda uluslararası düzenlemelerin neler olduğunu ve bu düzenlemelerin yeterli olup olmadığını, 1954 Silahlı Çatışmalar Esnasında Kültürel Varlıkların Korunması Lahey Sözleşmesi temelinde incelemeyi ve bazı tespit ve yorumlarda bulunmayı hedeflemektedir.

Cultural values are part of human dignity and civilian life. Cultural property must be primarily protected during armed conflicts as well as during peacetime. Unfortunately, in armed conflicts, culture has often been one of the primary victims of conflict. As a matter of fact, the parties to the conflict usually target the cultural heritage militarily or politically in order to demoralize the targeted society and show their superiority. During the armed conflicts, many cultural heritages, many of them world heritage, have been destroyed or damaged. The destruction of cultural heritage fuels violence, hatred and revenge among people and undermines the foundations of peace by impeding reconciliation even when conflicts are over. The protection of cultural property in international law is regulated in many international documents. However, the first international regulation prepared by UNESCO on the protection of cultural property in times of armed conflict, “The 1954 Hague Convention for the Protection of Cultural Property in the Event of Armed Conflict” has a special importance. International law requires the protection of cultural heritage in armed conflicts. Recent history, however, provides numerous examples of the deliberate destruction or its use to secure a military objective. This leads to questioning whether international law provides adequate protection to cultural heritage in times of armed conflict. The study aims to examine what should be understood from the concept of cultural property in terms of international law, what the international regulations are in this regard and whether these regulations are sufficient, on the basis of the 1954 Hague Convention on the Protection of Cultural Properties during Armed Conflicts, and to make some observations and comments.