Türk tiyatrosunun gelişimi, modernleşme tarihinden birçok iz taşımaktadır. 1830’lardaki Tanzimat Dönemi’nden itibaren İmparatorluk, Batı tarzı dramatik yazarlık, oyunculuk ve sahnelemeyi kültürel ve sosyal çevresiyle teşvik etmişse aynı motivasyon Cumhuriyet dönemimde daha da büyük bir ivmeyle devam etmiştir. Ne var ki, akademi çatısı altında modern drama eğitimi veren üniversite bölümlerinin kurulması, 1940’ları bulmuştur. Bu zamana kadar tiyatro sanatının icracıları, sanatlarının hünerlerini kurumsallaşmış Batı modelindeki okullar yerine ağırlıklı olarak usta-çırak ilişkileriyle aktarmıştır. Önce Ankara, devamındaysa İstanbul ve Eskişehir gibi illerde açılan konservatuvarlarla, drama eğitimi farklı bir boyut kazanmıştır. 1990’larda vakıf üniversitelerinin açtığı bölümlerle görece ağır ilerleyen süreç hareketlenmiş, 2021 yılına geldiğimizdeyse sadece İstanbul’da 13 vakıf ve 2 devlet üniversitesinde bulunan tiyatro bölümleriyle yoğun bir rekabet ortamı şekillenmiştir. Bu ortamda öğrenci adayları ve her türlü paydaşla kurulan iletişimin niteliği önem kazanmıştır. Güçlü yanları, farklılaşma noktaları ve özgün taraflarını farklı mecralarda anlatma ihtiyacı artan okulların internet sitelerinde kendilerini nasıl tanıttıkları da ayrıca dikkat çekmeye başlamıştır. Bu çalışmada, İstanbul’daki tiyatro bölümlerinin internet sayfaları incelenmiştir. Dünya görüşlerini, eğitim hedeflerini, değerlerini ve iletişim tarzlarını ortaya koymak amacıyla bir söylem analizi yapılmıştır. Buna göre okulların ideal tiyatro insanı kurgulayarak çok boyutluluğu işlediği, retorik yapılarını ağırlıklı olarak logos ve etos üzerine inşa ettiği ve zıt kavramlar üzerinden farklılaşma noktalarını vurguladıkları sonucuna ulaşılmıştır.

The history of Turkish theater reflects many aspects of Turkish modernization. Since the Tanzimat Reform Era in the 1830’s, a shift from traditional to Westernized way of writing, acting and staging together with its social and cultural environment has been encouraged by the Empire. This modernist approach continued in the Republic and it gained a momentum in the 1920’s. However, it was only in the 1940’s when the first Conservatory teaching modern drama in academy was founded. Until then, theater education had not been institutionalized in a Western way; rather, the knowledge of this field of art used to be transmitted through master-apprentice relationships within long-established independent companies. After the launch of the first Conservatory in Ankara, some others in Istanbul, İzmir and Eskişehir, many Turkish actors have been trained for decades at such modern drama schools formed by prestigious state universities. The advent of foundation universities in the 1990’s challenged a relatively stable student market and more and more Conservatories-or theater schools in Fine Arts Faculties- have started to attain a place in the market. As of 2021, there are 15 drama schools in 2 state and 13 foundation in foundation universities in Istanbul. This proliferation of Conservatories led to the necessity of communicating with prospective students, stakeholders and art community in order to distinguish their strengths, how they differ from others, and their unique promises. This study focuses on the way these schools communicate online through their official websites. A discourse analysis is used to understand their approach, worldview, values and communication styles. It shows that educational goals are descripted through an idealized theater person with multi-skills, rhetorical structure is mainly based on logos and ethos elements; and opposite concepts are used in order to emphasize their differentiation points.